Zatrzymanie

Dzisiaj miałem swoje pierwsze zatrzymanie.
Znaczy tramwaje stoją, nie jadą, a ludzie biegają i skaczą między wagonami.
Panuje wielka radość i zgrzytanie zębów, bo czas leci, a premia ucieka.

Zatrzymanie nastąpiło w samym centrum, przy Dworcu Centralnym.
Niespodziewanie popsuł się tramwaj, który zjechał z ronda, ale drugi, który wjechał za nim utknął i zablokował trasę.
No i nie mogłem sobie dojechać na Kielecką.
Czas płynął leniwie, Instruktorzy Nadzoru Ruchu naprawiali tramwaj, a ja notowałem skrupulatnie stracone minuty, które potem trzeba wpisać w kartę drogową.

Na szczęście po 13 minutach trasa została odkorkowana i można było kontynuować przygodę na torach.
Dokonałem cudów i udało mi się dojechać na pętlę w sam czas, aby bez przerwy na siku od razu ponownie wyruszyć na szlak jedynie z 30 sekundowym opóźnieniem.

Oddałem tramwaj na Nowym Bemowie kolejnemu bohaterowi Warszawy i wraz z Patronem oddaliliśmy się w stronę zachodzącego słońca, czyli na zajezdnię R4.

Jednak w połowie trasy linii 6 odezwał się mój telefon.

- Słucham - zapytałem się grzecznie jak zwykle, albowiem wyświetliło się iż to sam Dyspozytor się dodzwania..
- O laboga laboga. Gdzie jesteś?! - krzyczy Dyspozytor
- W tramwaju - odpowiadam zgodnie z prawdą
- Ale w jakim?!
- No w 6. Wracamy na zajezdnię.
- Ale wy macie zmianę. Trójki masz brać (znaczy linię 33).
- ehkem - odparłem roztropnie - ale że bo ja?

Od słowa do słowa okazało się, że trzeba szybko biec i przejmować tramwaj na Młocinach, bo jestem jedynym, wolnym motorowym w okolicy.
Wszystko dobrze się skończyło i tramwaj dostał się w moje ręce z lekkim, trzyminutowym opóźnieniem.
ZTM zadowolony, Dyspozytor zadowolony, Patron eee ten tego, a ja sobie pojeździłem prawie 3 godzinki dłużej.

Jutro przeznaczenie wyznaczyło mi linie 75 i 74. Trudniej będzie mnie uniknąć (lub złapać).