O mały figiel

Pofiglować każdy lubi. Szczególnie dzieci, które biegają po lesie.
Ale co w głowach mają rodzice, którzy te rozbrykane dzieci puszczają samopas w pobliżu torów tramwajowych?
Puchatek miał przynajmniej trociny zdaje mi się, ale on był jedynie głupiutkim misiem.
Jakim trzeba być osobnikiem bez wyobraźni, żeby nie przewidzieć potencjalnych skutków brykania w pobliżu miejsca, gdzie widoczność jest ograniczona, a motorowy niekoniecznie widzi, co się dzieje za krzakami.
O tych krzakach traktuje film zaprzyjaźnionego motorowego, który prowadzi blog na twarzoksiążce (po polsku facebook).
Umieszczam go tu ku przestrodze, bo dzisiaj przemieliłbym kilkuletnią dziewczynkę wraz z jej bratem (albo innym kuzynem/sąsiadem).
Z natury jestem oazą spokoju, a nawet całym wagonem wypełnionym medytującymi mnichami tybetańskimi.
Laik może mnie określić jako flegmatyka, ale równie dobrze mógłby to powiedzieć w temacie Yody :) - on też poruszał się powoli, ale jak się potem okazało - zbierał punkty akcji na ostatni odcinek.
Nie jest łatwo wyprowadzić mnie z nerw.

Jednak ta sytuacja wytrąciła mnie nieco z równowagi. Gdybym jechał 50/h to pęd powietrza zwyczajnie zarzuciłby dzieciakiem i tragedia stałaby się faktem.
Na szczęście moja wyobraźnia trochę pracuje. Pomimo zielonego światła zwolniłem przed przejściem dla pieszych, chociaż kompletnie nie widziałem żadnego ruchu w tamtych okolicach.
Jak się okazało dzieci potrafią się poruszać dużo szybciej niż wskazuje na to ich wzrost i długość kończyn dolnych.
Dzieciak znalazł się między słupem a tramwajem.
Nie wiem czyj anioł zadziałał, ale na szczęście do tragedii nie doszło, chociaż bez płaczu podejrzewam się nie obyło.

Oto rzeczony film o cholernych krzakach, których miasto nie chce wyciąć:

Tutaj trzeba kliknąć by obejrzeć.

Oj leży mi to jeszcze na wątrobie, sercu i nieco w płucach zalega.
Za głupotę rodzica zapłaciłoby biedne, małe dziecko.